روایت شده امام حسین (ع) هنگام حرکت به سوی عراق ، از جای برخاست و اینگونه خطبه خواند و فرمودند: حمد سپاس مخصوص خداوند است و آنچه که خداوند بخواهد همان میشود و توان و نیرویی جز در اتکای خدا نیست و صلوات و درود بر رسولش محمد ، خط مرگ همانند اثر گردنبند بر گردن دختران جوان ، گریبان گیر فرزندان آدم است و علاقه و اشتیاق من به دیدار گذشته گانم ،همانند علاقه و اشتیاق یعقوب به یوسف ، بسیار زیاد است و در محلی که برایم انتخاب گشته (کربلا) به آن خواهم رسید . گویی مینگرم که گرگ های بیابان (بنی امیه) در سرزمین بین نواویس و کربلا اعضای بدن مرا پاره پاره میکنند تا شکم های گرسنه شان را از من سیر کنند و کیسه های خالی خود را پر نمایند.
آری راه فراری از روزی که مقدر شده نیست. خوشنودی خداوند خوشنودی ما اهل بیت است . ما بر بلای او صبر میکنیم و او پاداش صابرین را به ما خواهد داد.
پاره تن رسول خدا از او دا نمیگردد و همگی در کنار او در درگاه الهی حاضر شده ، تا بدینگونه چشمان رسول خدا روشن شده و وعده اش محقق گردد. من به خواست خداوند متعال ، صبح فردا کوچ میکنیم. بنابراین هرکس آماده فدا کاری و جانبازی در راه ماست و خویشتن را آماده مرگ نموده با ما کوچ کند.
