خیانت شریح قاضی

خیانت شریح قاضی

· شریح قاضی از عناصر خوشنام و معتبر در صدر اسلام بود. که در سال های پس از رحلت پیامبر(ص) با حکم خلفا و از جمله ی آنها امیرالمؤمنین علی (ع) جایگاه قضاوت در کوفه را بر عهده داشت .

قبل از واقعه ی کربلا ، ابن زیاد (حاکم کوفه) ، هانی ابن عروه را که از بزرگان کوفه و مخالفان یزید بود ، به زندان انداخته و با شکنجه های فراوان سر و رویش را نیز مجروح نمود.

با رسیدن خبر این واقعه به قبیله ی هانی ، سربازان و خویشاوندانش ، اطراف قصر عبید الله ابن زیاد را گرفتند تا از وضعیت او با خبر شوند.

عبیدالله که به شدت از این قیام مردمی ترسیده بود، از شریح قاضی که در آن موقع در قصر کوفه حاضر و شاهد آن ما جرا بود خواست تا نزد قبیله ی هانی رفته و به دروغ، اعلام کند که وضعیت هانی خوب است و هیچ حبس و شکنجه ای در کار نیست.

شریح ، در مقابل پیشنهاد ابن زیاد بر خود لرزید و گفت: چطور بعد از هفتاد سال شهادت دروغ بدهم؟ من قاضی کوفه ام، مردم مرا صحابی پیامبر(ص) می دانند و...

عاقبت ، شریح ، از انتقام و خشم ابن زیاد و جایگاه خود ، ترسید و به جمع قبیله ی بنی مراد آمده و خطاب به مردم که از او پرسیدند: هانی را چگونه دیدی؟ گفت: سرخ روی و آرام! منظور او این بود که صورت هانی در اثر ضربات ابن زیاد خون آلود و سرخ و خودش نیز آرام و خاموش بود! اما شریح این سخنان را طوری بر زبان آورد که مردم تصور کردند هانی سرحال و آرام است.

شریح به خیال خود توریه کرد و مردم را فریفت . او گفت هانی زنده و سلامت است ، مساله ای پیش نیامده به خانه های خود برگردید ، که رئیستان مشغول مذاکره با ابن زیاد است.

یاران هانی به اعتماد شهادت صحابه ، به خانه بازگشتند و ساعتی بعد بدن نیمه جان هانی از بام دارالحکومه به زمین پرتاب شد.

همین اقدام، باعث ایجاد رعب و وحشت در کوفه و تسلط ابن زیاد بر امور شده و کوفه را علیه مسلم شورانده و جهت حرکت امام حسین (ع) را از کوفه به سمت کربلا تغییر داده و یکی از عوامل مهم وقوع حادثه ی جانسوز عاشورا شد.

· خواص و بزرگان جامعه ی اسلامی ، باید در وقت لازم ، موضع خود را مشخص کرده و حقایق را برای مردم تشریح کنند.

هرگونه سکوت و یا توریه و تقیه درمقابل دشمنان و فتنه گران در مقطع کنونی که نظام و ولایت ، در خط مقدم جبهه ی مبارزه با استکبار و منافقین قرار دارند ، همان خیانتی است که شریح قاضی در مقابل امام حسین (ع) انجام داده و دنیا و آخرت خود را بر باد داد.

محمد مهدی بهرامی