حاج همت کجا وهمت ما کجا...
حاجی همت کجا وهمت ما کجا...
می خوام این نوشته مو با یه قصه شروع کنم...
یکی بود یکی نبود...
«به عادت همیشه ، هر روز یک نفر شهردار ساختمان می شد ؛ تنبلی می کردند و ظرف های شام را نمی شستند. از یک طرف ، گرمای طاقت فرسا و از طرف دیگر وجود حشرات کلافه مان کرده بود البته هیچ وقت ظرف ها نشسته نمی ماند . بالاخره کسی بود تا آنها را بشوید.
ناراحتی و گله من از بعضی دوستان به گوش حاجی همت رسید . با خودم گفتم ، این بار که حاجی از شناسایی منطقه بیاید، تکلیفم را با این قضیه یکسره می کنم.آن روز داغ، شهردار و مسئول ساختمان هم دست به سیاه و سفید نزده بودند.همه جا را گند برداشته بود و پشه و مگس و زنبور از سر و روی ساختمان بالا می رفت.وقتی حاجی آمد، توجه نکردم که چقدر خسته و کوفته است هر چی که دلم می خواست گفتم . او هم دلخور شد و گفت : به آن ها تذکر بده؛ اگر قبول نکردند، اشکالی ندارد. بگذار صبح بشود . لابد خسته هستند.راحت بگیر و...
آن شب که حاجی همت به خواب رفت،پشه ها مدام به سر و گردنش می نشستند و او به خودش می پیچید. من رفتم و چفیه سیاهم را خیس کردم و آرام روی صورتش انداختم و او آرام گرفت . بعد هم کنارش دراز کشیدم و خوابیدم.نیمه های شب،نیش یک پشه سمج از خواب بیدارم کرد. به کنار دستم که نگاه کردم ،حاج همت نبود. به شتاب از اتاق بیرون زدم.درست حدس زدم .ظرف ها دم در نبودند.آرام پیش رفتم . در سوسوی نور ، کسی ظرف ها را می شست. چهره اش معلوم نبود ، چفیه ای را به سر و رویش محکم بسته بود تا شناخته نشود.آن ، چفیه خود من بود...
«از کتاب افلاکیان زمین محمد حسین عباسی ولدی»
حالا همت ما تو کار چگونه است ؟! غیر از این که همش همدیگر رو مقصر کنیم و بگیم به من چه و وظیفه من که نیست و من کار خودم رو انجام دادم . اینا حرفایی که میزنیم و انتظار داریم شهدا به ما نظری بندازن همیشه می گیم ما عاشق شهداییم همیشه خوب حرف می زنیم اما پای عمل که می رسیم حرف هایی که زدیم را فراموش می کنیم اما شهدا اینطور نبودند کم حرف می زدند و زیاد عمل می کردند.
